Geride bıraktığımız yılların oluşturduğu ve adına tarih dediğimiz kayıtlar bizi geleceğe hazırlar.
İnsanoğlunun yaşamı boyunca ortaya koyduğu davranışların sonuçları sanki bir laboratuvar ortamında yapılmış deneylerin neticeleri şeklinde önümüze sunulur.
Bunların iyi olanlarını da kötü olanlarını da doğru okumalı ve dersler almalıdır insanoğlu.
Alınacak derslerin en başında da tartışmasız ırkçılık gelir.
Irkçılık insanoğlunun kendisinin yarattığı doğal olmayan ama insanın ne yazık ki doğasında taşıdığı bir hastalıktır.
Sırf bu yüzden geçmişte ne büyük savaşların çıktığını ve insanların hayatlarını kaybettiğini tarih kitapları yazmaktadır.
Önemli olan bunlardan ders alabilmektir.
İnsanoğlunun yaşadığı her coğrafyada ırkçılık da yer almıştır.
Önemli olan bu sorunun ne kadar büyük bir tehlike olduğunu anlatabilmektir.
Temel olarak ele alındığında ırkçılığın yayılmasındaki en büyük yanlış bu davranışın bir “korunma” güdüsü olduğu düşüncesidir.
Birey içinde yaşadığı toplumda kendisinden “farklı” bireyler olmasını bir belanın başlangıcı olarak görür.
İşte bu hastalığın ilk evresidir.
Ardından bu “farklı” duruma yönelik müdahale ve şiddet başlar ki insanlığın felaketidir.
Irkçılık konusunda düşülen en büyük hata bu durumun sadece bazı milletlere has bir durum olduğu düşüncesidir.
“bizden ırkçı çıkmaz” söylemi tamamen yanlıştır ve her toplum için bu yanlış geçerlidir.
Öte yandan son dönemde ırkçılık ile milliyetçilik aynı kefeye konulmak istenmiş ve böylelikle bazı çevrelerin siyasi rant elde etmesinin sağlanması düşünülmüştür.
Bu da ayrı bir yanlıştır ve elbette bunun sonu da felakettir.
Milliyetçilik ile ırkçılığı ayıran en temel özellik sevgi ile nefretin ayrımı kadar nettir.
Milliyetçilikte ülkeni seversin, insanını seversin, bayrağını seversin…
Ama ırkçılık tamamen terste gelişen, nefret, öfke ve düşmanlık üzerine gelişen bir hastalıktır.
Siyasi gaileler ile ülkesini seven bir insana sırf kendi çıkarımız uğruna ırkçı dersek ırkçılık denilen felaketin fitilini ateşlemiş oluruz.
O nedenle de ırkçılığın ne olduğu kadar ne olmadığını da doğru anlamalıyız.
Farklılıklara yönelik hoşgörü eşliğinde ülke sevgisi de çok kolay bir şekilde birlikte yürüyebilir.
Hoşgörümüzü ve ülke sevgimizi de aynı anda yaşayabilir, yaşatabiliriz…
Yeter ki neyin tehlikeli neyin gerekli olduğunu doğru ayırt edebilelim…
