Seçim rehavetiyle geçirmekte olduğumuz günlerin nihayet sonuna yaklaştık.
Tüm ülkelerde “seçim ekonomisi” bir sıkıntıdır.
Ama bizde sadece ekonomik anlamda değil hayatın tüm birimlerinde “seçim rehaveti” yaşanıyor.
Hayat duruyor. Sanki de yapacağımız seçim mucizevi bir etki gösterecekmiş ve bütün dertlerimiz ve tasalarımız sona erecekmiş gibi bir havaya gireriz.
Oysa hepimiz çok iyi biliriz ki seçimin sonucu ne olursa olsun yapmamız gereken işler azalmayacak, görev ve sorumluluklarımız değişmeyecek.
Bunu çok iyi bilmekle birlikte seçimin yükselen adrenali sayesinde unuturuz.
Şu an tam da zirvesinde bulunduğumuz seçim adrenalini etkisini yitirmeye başlayınca da gerçeklerle yüzleşiriz.
Aynı sel sularının çekilmesiyle ortaya çıkan bir tablo gibi…
Yapacak çok işimiz var dedik.
Hem içeride hem de dışarıda o kadar çok iş biriktirdik ki. Zaten önceden de işler yolunda değildi. Bekleyen çok iş vardı. Şimdi sıra daha da uzadı.
Bir süredir herkesin dilinde bir erken seçim türküsü var.
Ama böylesi bir durumda ne kadar gerekli ondan da çok emin değilim.
Seçim yorgunu bir kamunun yeniden seçim mahalline yaklaşması demek işlerin daha da bir birikmesi demektir.
Peki bizim böyle bir lüksümüz var mı..?
Elbette yok..!
O kadar ki, sırada bekleyen işler arasında “reform” kapasitesinde olanlar b,ile var. yapılması halinde “reform” olarak adlandırılabilecek işlerimiz bile var.
Sıradan işler değiller yani…
O zaman Pazar günü gidelim oyumuzu kullanalım. Adayımız kazanırsa sevinelim, kaybederse üzülelim. Ama yola devam edelim.
Bir erken seçim çok şeyi değiştirir diyenlere katılmayan birisi olarak, siyasi maceralara değil, icraatlara ihtiyacımız var diyorum.
Ama önce seçimi yapalım, bitirelim.
Sonra sıra bakalım neye gelecek…
