Varlığımı, varsayım saymayın.
İşte bütün mesele bu, varolmak ya da olmamak. Kıbrıs’ta biz varız derken, dünya “Yoksunuz” diyor.
Biz “Varolacağız” derken zaman varlığımızı öğütüyor.
Varolmak gerçeği, hangi gerekçelerle mümkündür?
Sahi varolmak hakikati, öylece, ortada, sahipsiz, beytülmal gibi, salt varolmaktan ibaretse, varız işte.
Buradayız, ama, çokça da yok gibiyiz. Varlığımızı kanıtlayacak bir çok unsur eksik.
Yollarımız kırk yamalı, yok gibi. Evlerimiz çakma koçanlı başkasına ait beytülmal, ganimet. Yerel pasaportumuza Türkiye kapısı dışında hiç bir kapı açılmıyor.
… Saat sabahın üçü, evimde, hatta sokağımda kimseler yok.
Oysa varım, varlığım, tam da burada, iki gözünüzün önünde.
Ağlıyorum, gülüyorum, beslenip hapşırıyorum.
Hapşırdığımda saniyelik yok olup tekrar varoluyorum. Sevilmem seyrek olsa da sevgim var.
Karşılıklı aşka rastgelemmiş olabilirim ama bu aşkı yok saydıramaz, aşk var.
İşim var gücüm var, bir ailem, yaşadığımızın ve varlığımızın somut kanıtı minik bir Aslan bebek ve iki köpeğimiz bile var.
Hatta sadece ben değil, biz varız. Varlığız, yarım asırdır yok sayılıyor sanılmamız, yok olduğumuz ve veya ortadan kaldırıldığımız anlamına gelmez. İsterseniz hayalet avcılarına gidin sorun, onlar bizi biliyorlar.
Varız, varlığız, varolacağız.
Farklı bir ağızla konuşulsa da bir dilimiz var. Seküler ve laik olsak da, dinimiz bile var. Çok farklı kültürlerden derlense de nüfusumuz da var. Ee ne duruyorsun, hadi halk olarak tanısana.
Tamam doğru düzgün bir hastanemiz yok, anamızdan sözünü aldık o da olacak. Varolsun Anadolu, dünya pahası olsa da can damarıyla bağlanmış suyumuz da var.
Elektriğimiz yetersiz, yola çıktı, o da geliyor.
Hatta beş başı mamur, kelli felli, en kallavi afilisinden yavru sarayımız bile var.
Yonca kavşağımıza bir küçük kardeş geldi, abi oldu.
Yollarımız çakır çukur da olsa en dublesinden, en kirli refüjlüsünden.
Kırk yerinden yamalı, langufalı da olsa bir yol var ya, sen ona bak.
Kapkaranlık olsa da, lamba direkleri aydınlatmasa da, yahu patika da değil ya, yollarımız var.
Doğal çevre kültürü açısından fakir ve cahil olsak da. Bakımsız kırık dökük, pür-ü perişan parklarımız var.
Hava limanımız, henüz kamulaşmamış olsa da, yepisyeni gıcır gıcır. Hem de uluslararası standartlarda..
Türkiye hariç, Ecnebi, Türki ve Arabi uçaklar hiç ayak basmamış olsa da. Var işte Mesarya’da git gör.
Hatta lüks, şaşalı, ışıltılı, afili, neonlu Lasvegası aratmayan casinolarımız var. Yasal olan olmayan her türlü sanal kumar, bed, bahis, it, at üzerine kumar ne ararsan var.
Gece hayatı rengarenk, doğu Avrupa ülkelerinden gelen profesyonel dansçılarımızın muhteşem
Milyon dolarlar havada uçuşuyor, uyuşturucu, ayıktırıcı, bayıltıcı, süründürücü, öldürücü işler var.
Gösterişli malikaneler, devletten güçlü efendiler, beyzadeler, dudak uçuklatan zenginlikler.
Bu zenginlerden rüşvet yiyerek görevini ihmal eden rütbeli polisler, avukatlar var oğlu var.
Bir de, bizler gibi, hem masum hem suçlu sıradan insanlar var.
Rumdan artık ganimet evlerde, başkalarının anı ruhu üstünde yarım asır yaşanarak oluşan eğreti anılarımız var.
Bebekliğimiz, çocukluğumuz ve ilk gençlik yıllarımızın geçtiği, işgalci sayıldığımız köylerde, ganimet evlerin içinde, iyi kötü, geçici, her an başkasına verilesi, eğreti bir geçmişimiz var.
Anne babamın yatak odası giriş kapısı üstüne.
Ev sahibimiz Rum aile tarafından, özenle çakılmış çivinin üstünde.
Hala asılı duran, tek parça ganimetimiz, Üzerine Agropolis Tapınağı kabartmalı şekilde resmedilmiş bu porselen tabağın bana, sana, bize, hatırlattığı acı gerçeklerimiz var.
Ganimet mirası ev, arsa, deniz sahilleri, fabrikalar, oteller ve annemin Agropolis kabartma resimli porselen tabağı.
