Gelin bugün 23 yıl geriye 27 Temmuz 2002’ye gidelim ve o gün yayımlanan, “Biz neyi tanıttık, neyi anlattık?”, başlıklı yazımı okuyalım. Okurken ve okuduktan sonra, her türlü mukayeseli yorum serbest.
“Güney’in siyasi nabzını tutmak için dün de (26 Temmuz 2002-Cuma) Güney Kıbrıs’taydım.
Rum Yönetimi eski başkanlarından ve Güney’in Avrupa Birliği ile görüşmeci heyetinin başkanı George Vasiliu ve DİKO Başkanı Tasos Papadopulos’la görüştüm.
Çok ilginç konular irdelerken, gerek Vasiliu, gerekse Papadopulos’tan gündem belirleyecek yanıtlar aldım.
***
Güney’e geçeceğimi öğrenen İsviçre Televizyonu’nun Kıbrıs’ta bulunan ekibi önceki gün (25 Temmuz 2002- Perşembe) bana ulaşarak röportaj yapma istemini iletmişti.
Dün (26 Temmuz 2002) sabah saat 09.00’da her zamanki rutin işlemleri yaptıktan sonra ara bölgeden geçip Rum Barikatına ulaştım.
Barikata 25 metre kala dört kişilik ekip hareketlendi ve görüntü almaya başladı.
Bizdeki TV ekiplerine göre farklı ve en önemlisi profesyonel bir çalışma.
Rum polislerinin nasıl davranacağını düşündüm. Doğruyu söylemek gerekirse bürokrasi uygulamadan geçeceğimi sandım. Yanıldım. Barikatta görevli polisler önce listelerden geçiş iznimin ya da barikatı bilgilendirme yazımın olup olmadığını kontrol ettiler, kimliğimi verdim, geçişlerin yazıldığı deftere adımı yazıp, “Tamam geçebilirsin” dediler.
***
İsviçre Televizyonu’ndan Silvana’nın ilk sorusu Kıbrıs’ta sınır ve barikat geçmenin nasıl bir duygu olduğu.
“AB bünyesinde sınırların kağıt üzerinde kaldığı bir dönemde keşke Kıbrıs’ta da daha kolay, daha özgür dolaşım olsa” dedikten sonra ekliyorum:
“Ancak bu sınır ve bu barikat 1974’ten değil, 1963’ten beri vardır. Dünya 1963’ten başlayarak dengeli bir duyarlılık göstermiş olsaydı, belki de Kıbrıs sorunu şu anki noktasında olmazdı.”
… Ve ekliyorum: “Türk tarafı bu sınırın varlığını kabul edip geçişleri ona göre düzenliyor. Ancak sınırı tanımayan Rum tarafının benim gibi orijinal bir Kıbrıslının geçişlerinde bile uyguladıkları kendi siyasetleri açısından bir çelişki değil midir?”
***
“Avrupalılar bize karşıdır. Rum propagandasına alet oluyorlar” türünden kolay yaklaşımlara katılmıyorum.
Bundan önce de çok kez yabancılarla muhatap oldum. Bazılarının neredeyse baş düşman ilan ettiği yabancı gazeteci ve diplomatların Kıbrıs Türkü için ne kadar önemli davranış biçimleri sergilediklerine gözlerimle tanık oldum.
Ancak kimse geçmişe takılı kalmak istemiyor. Kıbrıs Türk insanının en temel haklarını, en az Rumlar kadar koruyacak çözüme katkı koyacak görüşler heyecanla kabul görüyor.
Yabancılarla her muhatap oluşumda hep aynı soruyu kendi kendime sorarım: “Biz neyi tanıttık, neyi anlattık?”
1974’ten, 2002’ye 28 yıl geçti. 1963 sonrasında da yaşadıklarımızı ve istemlerimizi dünyaya anlatma çabaları ve harcanan paralar vardı. Bana sorarsanız harcanan milyonlarca dolara karşılık bir kuruşluk yarar görmedik.
Tanıtma için para alanlar, Kıbrıs Türkü’nü sadece burada değil, dünyanın her yerinde rahatsız etmekten başka iş yapmadılar.
***
Güney’de Yunan bayraklarının en azından resmi dairelerden gönderlerden indirilmesi gündemde. İsviçrelilerle konuşurken bir kilisenin üzerindeki iki gönderdeki Yunan bayrakları dikkat çekiyor. Bir yandan konuyu benle konuşurken kameraman da görüntülüyor. Rum kesiminde hâlâ Yunan Milli Marşı’nın çalındığını öğrendikleri zaman da hayretlerini gizlemiyorlar.
Pek çok konuda sorular sordular yanıtladım. Sonunda Kıbrıs’ın özellikle siyasette çelişkiler, tutarsızlıklar ülkesi olduğunu söylüyorum, birlikte gülüyoruz.
İsviçre televizyon ekibini Kuzey Kıbrıs’a davet ettim. Önümüzdeki günlerde geleceklerini söylediler. Gelsinler bizi de görsünler, görüntülesinler… (27 Temmuz 2002 – KIBRIS)
