Soru iki seçenekli, yanıtı çok da uzatmaya gerek yok.
Ersin Tatar yeniden aday olduğu cumhurbaşkanlığı yarışında gerçekten çok ilginç bir tempoda seyrediyor.
Bunun bir maraton olduğuna inansaydık doğru bir strateji olarak kabul ederdik ama bu bir maraton değil.
Bu bir 100 metre yarışıdır.
Uzun süren bir hazırlık süreci vardır.
Sıkı bir antrenman programı uygularsın ve tek yarışlık performansına göre ya kazanırsın veya kaybedersin.
Kazanmak da kaybetmek de, her ikisi de bir motivasyon nedenidir.
Kişi kazanmak için motive olur ya da kaybetmemek için motive olur.
Her ikisi de olumludur.
İşte bu iki noktayı göremiyorum Tatar’ın bugüne kadarki performansında.
Daha çok bir kabulleniş görüyorum.
Kim ne derse desin, parti çalışıyor.
Ulusal Birlik Partisi örgütleriyle bu yarışa hazır ve sistemli bir çalışma yürütülmekte.
Bazılarının dediği gibi, gönülsüzlük, isteksizlik veya dağınıklık falan da yok.
Aksine son derece bilinçli bir programı Ulusal Birlik Partisi ortaya koymakta.
Hatta kendi içerisinde yaşadığı sıkıntılara rağmen bunu ayrı tutmayı ve seçim çalışmalarına yansıtmamayı da başardılar.
Ama gel gör ki Tatar ve cephesinde yaprak kıpırdamıyor.
Evet, Tatar UBP’nin etkinliklerine katılıyor, sadece sesini yükselterek etki sağlayacağına çok inandığı konuşma tarzıyla konuşuyor. Hepsi bu kadar…
Yaptığı konuşmalara ilişkin herhangi bir çalışma yürüten yok.
Yapılan etkinliğin içeriğine ilişkin bir çalışma da yok..
Etkinlik katılımcıları üzerinden bir faaliyet de olmadı.
Bunu yapacak olan, yapması gereken Tatar’ın seçim ofisidir.
Parti, yani UBP kitlesel hareket olarak üzerine düşeni eksiksiz yerine getirirken, Tatar cephesinin ortaya konulan emeğe sahip çıkmaması sadece iki şekilde yorumlanır:
Ya kazanacaklarına çok eminler, ya da kaybetmeyi kabullenmişler…
Biliyorum, her ikisi de felaket…
Ama demek ki onlar kararlarını vermişler, seçimlerini yapmışlar..
Geriye seçmenin 19 Ekim’de yapacağı seçim kaldı..
