Göçebe kimlikli, yalan tüyünden hayal tezgahında dokuma yörük çadırında, aslı yok yaylasında doğma, ne idiyi belirsiz, yüzbir evlerin sakini o çocuk muyum ben?
Yarım asırlık bir öksüz bırakılmışlık, 50 yıllık bir yetimlik çekmek nedir bilir misin?
Ne anasından, ne de yavrusundan yana umudu kalmamışlar nasıl bir egzotik psikoz içindedir farkına varan var mı?
Anasında yabancı, yavrusunda sanalcı hissetmek nedir, dur anlatayım.
Zaman geçtikçe sığınağım oldu özgür yalnızlığım.. Veya gayrı yasal tutsaklığım.
Bir de yalnızlık ne tür bir özgürlük olabilir veya özgürlük nasıl bir yalnızlıktır?
Git gide anlaşabildiğim insanlar azaldı.
Yavaşça dışarda zaman geçirmelerim daraldı. Gittikçe sosyalleşme isteğim kısıldı. Hep içerimde, içerlerinizdeyim.
Ve sanırım orada mutlu muyum, umutsuz muyum bilemedim!
Adım adım yalnız bırakılma seanslarımız uzadıkça uzadı.
Kendimle bir başıma vakit
geçirmelerimiz, garip, tanımlanamaz, anlamlı/anlamsız, müptelası olmaktan ürktüğümüz mazoşist hazlara dönüştü yalnızlığımız!
Yalan söylemek zorunda kalmamak için daha az konuşup, daha kısa sosyalleşmeye, daha çok okumaya ve daha fazla yazmaya meylettim ben de.
Ve hala, kurşunu değil, kurşun kalemle deftere yazılmış, kağıda basılmış kurşun kokulu gazeteleri ve kurşuni havaları seviyorum.
Gazete kokusuna, Gazze’de kurşunla öldürülen çocukların kan kokusu, açlıktan ve ilaçsızlıktan ölen bebeklerin ağızlarının açlık çaresizliği sinmiş, kokuyu alıyorum.
Savaş ateşini hangi kılıç keser, hangi silah yok eder bilmiyorum.
Ateşkese barış diyorlar ve bu durum bana çok tanıdık geliyor, korkuyorum!
Şimdi şu an.. Kurşun kalemle, kurşun gibi sözlerle yazılmış bir veda mektubu yazarmış gibi hissediyor, irkiliyorum.
Herhangi bir yahudi yönetmenin II. Dünya Savaşı hikayesini içeren yüzlerce filmleriden herhangi birinde.
İte kaka esir toplama sahnelerinde aşağılanan.
Nazi askerlerinin zulmünden kaçamayıp ölüm kamplarına tıkılan esirlerin hallerine üzülmedik mi?
Bir insan kendine yapılan zulmü kurtuluştan sonra bir başkasına yapabiliyorsa bu kinden ziyade apaçık sapkınlıktır.
Bu hep böyle olur? Çocukken şiddet gören güçlendiğinde öldürür! Umutsuz ülkelerin mutsuz çocukları yetişkinliğinde umutsuzdur.
Acı gören toplum acı çektirmeden, öc almadan rahata ermez.
Gözlerimi kapatıp uzaklara gidiyorum.
Gitmeden tüm sevdiklerim, çıkmadan o son yolculuğa ben gitsem keşke diyorum.
Sonra Yahudilerin iki bin yıldır süren, Kenan diyarından Avrupa’ya ve Avrupa’dan Kudüs’e.
Savaşlarla tekrar ve tek tek Filistin topraklarını işgal edişini anımsıyorum.
Sonra bize de işgalci dendiği çınlıyor kulaklarımda, sessizlik bozuluyor, çıldırıyorum.
İşgalcileri eleştiren bir işgalci miyim ben?
Ne endazesiz terazi ama!
Sonra iç dünyamdan, başka içlere, bir sürgüne sürükleniyorum. Bu adada doğmuş büyümüş sürgündeki yahudi kaderini yaşayan bir işgalci miyim ben?
Ben mi tercih ettim, kundaktan kefene bu adada süren, yarım asırlık gayri resmi, bu göçmen yaşam yolculuğunu.
Anadolu’da Kıbrıslı, 50 yıldır yaşadığı ülkesi Kıbrıs’ta Türkiyeli bilinen ey fert, kimsin sen bu adada, nesin, nesne misin?
Memleketinde, ada yarısında, kimliği silikleşmiş, varlığı uluslararası alanda geçersiz… Mevcut ülke yöneticilerinin, mensubu olduğun kitle adına, zerre hak arayışına girişmediği, yalan mıdır efendiler!
Sadece seçimden seçime varlığı belirginleşip resmileşen. Hayatın yalnızlığında, sürgündeki Yahudiden, Gazze’de kendi toprağında gettoya sıkıştırılmış, itilen Filistinli’ye benzemez mi kaderimiz.
Safi, sadece eçimlerde hatırlanan, sonra da seçilmişler tarafından yok sayılan, hiç bir varlık hakkı savunulmayalar değil misiniz? Değil miyim?
Adalı kimliği küresel kabullenişte tescillenmemiş. Göçebe kimlikli, aslı yok yaylasında, yalan tüyünden hayal tezgahında dokuma yörük çadırında doğma, yüz bin evlerin o vesikasız çocuğu muyum ben veya sen?
Ana yurduna yabancı, ada tarafına sancı, yuvadan yana varlığı/varsayım bir hayal ürünü müyüm ben, veya sen?
Bu adada ne idiği belirsiz o çocuk muyum ben veya sen?
