En çok bilinen şiirlerden birisidir, Güzel Günler Göreceğiz…
Büyük usta Nazım Hikmet’in dizeleri beste olup bir diğer usta Edip Akbayram’ın sesi ile buluşunca hepimizin ezberi oldu…
“Güzel günler göreceğiz çocuklar
Motorları maviliklere süreceğiz
Çocuklar inanın inanın çocuklar
Güzel günler göreceğiz güneşli günler…”
Her defasında farklı duygular taşır yüreğimize.
Kimi zaman umut olur kimi zaman hasret.
Ama hep bir güçlü duyguyu yaşatır yüreğimizde.
Bizden önceki nesiller de bizim nesil de bu duygularla yaşamıştır bu ölümsüz dizeleri.
Peki ya şimdi..?
Şimdiki nesiller acaba ne hissediyor bu satırları okurken veya dinlerken..?
Aynı umut yeşeriyor mu onlarda da..?
Ya da aynı hasret tütmeye başlıyor mu yüreklerinde..?
Hangi umut, hangi hasret…
Umut edecekleri bir yarın ya da hasretini duyacakları hayalleri var mı ki..!
Bizler çocuklarımıza bu dizeleri öğretebiliyor muyuz başımızı önümüze eğmeden..?
Hayır..!
Umut vaat eden bir psikolojide değiliz çünkü.
Umutsuzluk üzerine inşa edilmiş bir toplumsal psikolojiye sahip olduk.
Öyle gidiyoruz.
Bu ortamda hangimiz çıkıp da gençlerimize, çocuklarımıza “Güzel günler göreceğiz çocuklar” diyebiliyoruz.
“çocuklar inanın inanın çocuklar” diyebiliyor muyuz..?
Diyemeyiz…
Suçlusu kim, o kadar da önemli değil artık.
Olan olmuş bir kere.
Yapmamız gereken bu havayı dağıtacak söylemlere geçmektir.
Tükenmişlik ile çaresizlik arasına sıkışmış bu psikolojinin toplumun hiçbir kesimine ya da bireyine faydası yoktur.
Birileri bir zamanlar siyasi bir araç olarak getirmiş, bizler de o psikolojiye alet olmuşuz.
Hep bir karamsarlık rüzgarı doldurmakta yelkenleri.
O yelkenlerin de yönü hiç hayırlı değil doğal olarak..
Güzel rüzgarlar yaratmalıyız.
Daha fazla sanatla ve daha az siyasetle doldurmalıyız hayatımızı.
Siyasetle uyanıp siyasetle uyumak…
Bizi bitirecek ve az kaldı…
Haydi, hep birlikte sarılalım Nazım’ın dizelerine…
Güzel günler göreceğiz çocuklar diyelim yine, inanarak ve umutlanarak..
