KKTC’de bir yılı daha geride bırakıyoruz. Takvim değişiyor ama hissiyat pek değişmiyor.
Siyaset, bu yıl da toplumun önünde değil, çoğu zaman arkasında yürüdü. Bunu sadece manşetlerden değil, Meclis kulislerinden sokağa yansıyan sessizlikten de hissettik. Hükümet tartışmaları, meclis içi gerilimler, “istikrar” söylemleri ve arkasından gelen kırılganlıklar…Hepsi tanıdık. Yeni olan pek bir şey yoktu.
Siyasi yaşam, çözüm üretmekten çok durumu idare etmeye odaklandı. İdare edilen her kriz, bir sonrakine zemin hazırladı. Toplum da bunu gördü. O yüzden bu yıl yüksek sesle tepki vermekten çok, pazar yerlerinde, köy kahvelerinde fısıltıyla konuşulan bir kabulleniş hâkim oldu.
Kıbrıs meselesi bu yıl da beklenti ile belirsizlik arasında gidip geldi. Temaslar oldu, temsilciler geldi, açıklamalar yapıldı. Ama bunların hiçbiri günlük hayata dokunmadı. İnsanlar artık süreci izliyor ama içine duygusunu katmıyor. Çünkü yıllardır aynı filmi izliyoruz ve sonunun değişmediğini biliyoruz.
Siyasetteki bu durağanlık, sosyal hayatta doğrudan hissedildi. Hayat pahalılaştı, alım gücü düştü, planlar küçüldü. Eskiden “haftaya bakarız” denilen şeyler artık “bakamasak da olur” noktasına geldi. Birçok insan için sosyal hayat, ay sonunu getirme hesabının gerisine düştü.
Bir de kontrolsüz büyüme gerçeği var. Kentler büyüdü ama yaşam kalitesi aynı hızda artmadı. Beton yükseldi, yeşil alan geriledi. Nüfus arttı ama ortak yaşam kültürü güçlenmedi. Mahalle kavramı zayıfladı; şehirler kalabalıklaştı ama yalnızlık azalmadı. Akşam saatlerinde trafikte beklerken bunu hissetmemek mümkün değil.
Bütün bunlara rağmen toplum tamamen umutsuz değil. Çünkü bu ülkede insanlar, devletten beklediklerini bulamadıklarında bile kendi çözümlerini üretmeyi biliyor. Kültür, spor, sivil girişimler, bireysel dayanışmalar hâlâ ayakta. Son bir yılda en çok buna tanık olduk.
Yılın özeti çok basit aslında: Siyaset yine geriden geldi. Toplum yine önden yürüdü.
Yeni yıla girerken beklenti yüksek değil. Kimse büyük laflar, büyük projeler istemiyor. İnsanlar daha öngörülebilir bir yönetim, daha adil bir düzen ve biraz nefes alabilecekleri bir sosyal hayat istiyor.
KKTC’de bir yılı daha geride bırakırken geriye kalan duygu şu: Bu toplum sabırlı olabilir ama sabır sınırsız değildir.
